‘Als kind ging ik met mijn moeder en zus op vakantie naar de Noordzee, langs de Duitse en Nederlandse kust. Alhoewel ik dat heel leuk vond – Zeeland is prachtig – was ik stiekem jaloers op klasgenootjes die naar Spanje en Griekenland gingen. Tegen de tijd dat ik puber werd, was ik volop aan het jongleren en deed mee aan shows. Ik wilde graag naar workshops en trainingen waar jongleurs uit de hele wereld samenkwamen. Mijn moeder vond het prima, mits ik het zelf bekostigde en de juiste begeleiding had. Daardoor kreeg ik al snel verantwoordelijkheid en werd ik zelfstandig. In 2017 maakte ik mijn eerste vlucht naar Polen en in no time reisde ik van jongleerconferentie naar jongleerconferentie. Toen ik in China aankwam, mijn 76e land, dacht ik: dit is wat ik wil doen. Ik wil álle landen van de wereld bezoeken. Tegen het Chinese circusfestival zei ik: “Als jullie toch mijn retourvlucht betalen, stuur me op de terugweg dan maar langs Oezbekistan.

WASSEN IN KOEIENURINE

‘Ik reis vaak alleen, omdat niet veel mensen naar gevaarlijke landen als Irak en Afghanistan willen. Soms ben ik bang. In Papoea-Nieuw Guinea zat ik bijvoorbeeld in de auto bij een politieagent die me naar het vliegveld zou brengen, toen er plotseling een overval plaatsvond. Hij stapte uit en loste een paar waarschuwingsschoten in de lucht. Ik hád het niet meer. Als er terug zou worden geschoten, dan zou ik zeker geraakt worden. Gelukkig stapte de politieman al snel weer in en bracht me netjes naar het vliegveld. In Zuid-Afrika werd ik gearresteerd door een corrupte agent die geld wilde zien, omdat ik zogenaamd een rotonde had gefotografeerd. Toen ik weigerde, werd ik in een cel gegooid. Uren heb ik daar gezeten. Uiteindelijk heb ik onderhandeld: in plaats van 200 euro mocht ik 20 euro betalen. Toen kon ik gaan. Maar ik maak ook minder gevaarlijke, unieke dingen mee. In Zuid Soedan deed ik als eerste toerist mee aan het ochtendritueel van de Mundari-stam. Mannen uit deze stam wassen hun haar met koeienurine, waardoor het een speciale kleur krijgt. Dat vinden ze aantrekkelijk. Ook wassen ze zichzelf ermee. Ik geef toe: het was best een beetje ranzig.’

REFLECTIE

‘Het reizen maakt me dankbaar. Het zorgt ervoor dat ik kan reflecteren op mijn eigen leven en dat ik inzie in hoeveel luxe ik ben opgegroeid. Als ik nu geïrriteerd ben, omdat het openbaar vervoer bijvoorbeeld niet op tijd rijdt, dan denk ik: waar gaat het over? Er zijn zoveel mensen die in armoede leven. De keerzijde is wel dat ik mijn familie en vrienden weinig zie. Gelukkig heb ik voorlopig een appartement in Buenos Aires, Argentinië. Deze thuisbasis zorgt voor wat meer rust. Ongelooflijk dat het jongetje dat droomde van Spanje inmiddels alle 195 landen van de wereld heeft gezien.’