EEN BOEIEND INTERVIEW MET KATINKA POLDERMAN

Je boek is een vervolg op Het meisje, de walvis, de schildpad en de axolotl. Waarom nog een deel? 

‘Het eerste deel werd enorm enthousiast ontvangen. Ik had veel plezier in het bedenken van zinnetjes en de samenwerking met Merel was ook erg fijn. Kortom: we wilden allemaal meer!’

Hoe kwam je op het idee voor deze nieuwe dieren?     

‘Deel 1 heeft een zomers thema, nu wilden we iets winters. Dan moet je sowieso dieren hebben die tegen kou kunnen, een flamingo op de Noordpool past natuurlijk niet. En we wilden dieren die niet te veel op elkaar lijken. Dus: een springerig vosje en een wat bedachtzame oude walrus.’

Je bent cabaretier en schrijver. Beïnvloeden die twee elkaar als je schrijft?

‘Ik maak van alles: zinnetjes, liedjes, verhalen, beslisbomen, columns. Voor elk idee dat ik heb is er wel een vorm te vinden, dat is fijn. En de verbindende factor is de taal. Ik heb wel het idee dat ik bij alles wat ik maak veel profijt heb van het directe contact met het publiek dat ik als cabaretier heb, daardoor voel ik wel of een grap gaat werken.’

Wat hoop je dat lezers voelen als ze je boek dichtslaan?

‘Troost, een gevoel van herkenning en het gevoel dat ze iets prachtigs hebben gezien en gelezen. En ik hoop ook dat mensen erg vrolijk worden van het boek, en misschien een nieuwe gedachte hebben gekregen.’

Welk boek ligt er nu naast jouw bed in het hotel?

‘Een eiland in zee van Annika Thor. Over twee Weense zusjes die in de Tweede Wereldoorlog moeten vluchten en op een eiland in Zweden terechtkomen. Het is prachtig: aan de ene kant lieflijk en vol kleine dagelijkse belevenissen, aan de andere kant is er steeds het verdriet om het achtergelaten leven en de zorgen om elkaar en hun ouders, die in Wenen achterbleven. Maar ik lees ook graag korte verhalen, zeker als ik het druk heb: een verhaal voor het slapengaan lukt altijd wel en het geeft niet als je er een paar dagen niet aan toekomt. De bundel De waarheid over het liegen van

Benedict Wells is fantastisch.’