‘Al bijna veertig jaar gaan we met onze familie op kamp. Het is altijd één groot feest. Het begon in 1986, toen mijn neees Rick en Jan Polman in het sportcentrum van Hotel Eindhoven een folder zagen liggen over een survivalkamp. Het leek ze wel gaaf om daar naartoe te gaan. Hun moeder, mijn zus, zei dat ze dit alleen mochten gaan doen als tante Ineke meeging. Ik houd wel van zulke dingen, dus we hebben nog wat meer neefjes en nichtjes opgetrommeld en zijn gegaan. Dat was zo leuk dat iedereen het jaar erop weer meewilde. Het werd een traditie waarbij er steeds meer familieleden meegingen. Waar we de eerste jaren meegingen met een organisatie, zijn we het vrij snel zelf gaan organiseren. Soms gingen we met wel drie groepen per jaar. De kinderen in de basisschoolleeftijd naar de Ardennen en de groteren naar de Franse Alpen. Als je een grote familie hebt waarvan ook nog eens een deel in het buitenland woont, zie je elkaar niet iedere week. Super leuk om elkaar dan te zien op zo’n kamp. Die eerste jaren gingen we echt back to basic. Tegenwoordig pakken we het wat luxer aan. Je kunt van de zestigplussers niet verwachten dat ze slapen onder een plastic zeiltje, een gat in de grond graven die als wc dient en zich wassen met het water uit een beekje. Dat vond ik zelf trouwens wel prachtig en ook voor de kinderen was het een hele ervaring.

Zo’n kamp brengt iedereen echt samen

Tijdens ons familiekamp gaan we lekker de natuur in met activiteiten zoals wandelen, kanoën en klimmen. Een week lang zonder televisie, cola en chips, en veel praten met elkaar, dat is veel waard. Zo’n kamp brengt iedereen samen. We maken herinneringen die we nooit zullen vergeten. We hebben de meest gekke, leuke en soms ook nare dingen meegemaakt, zoals brandwonden, grote snijwonden, zoekgeraakte kinderen en ziekenhuisbezoeken. Gelukkig kwam het altijd weer op zijn pootjes terecht. Bovendien, samen lijden schept een band. Als groep sleep je elkaar erdoorheen. Als een kind huilend van de spanning op een berg zit en door de hulp van een ander kind tóch voorbij een moeilijk punt komt, dan is dat een fantastisch moment.

Het gaat om elkaar helpen, om grenzen verleggen en zelfvertrouwen krijgen. Je ziet een kind in zo’n week groeien, dat is prachtig. Je leert elkaar tijdens het kamp ook echt beter kennen. Dat maakt het ook makkelijker om elkaar later, tijdens het werk in de hotels, op te zoeken. Naast het survivalkamp hebben we door de jaren heen nog andere leuke dingen samen ondernomen. Mijn broer Jack en zijn vrouw Corine organiseren sinds 1990 een Luiten-week. Met alle gezinnen van de Luiten-Van der Valk-familie gaan we dan samen op pad. Eerst was dit in de herfstvakantie, inmiddels is dit naar de zomervakantie verplaatst en trekken we er met meer dan zeventig man op uit. Vier generaties zijn dan samen, waarvan de oudste inmiddels boven de zeventig is en de jongste net een jaar! Ook organiseren we sinds 2015 de Tour de Toucan, een combinatie tussen een rally en een tourrit. En houden we dit jaar voor de vijfde keer een nieuwjaarsduik. Mijn moeder, Ina van der Valk, was op 5 januari jarig. Ik vond het mooi om iets rondom die dag te doen. We gingen vroeger als kind altijd naar het strand bij de Wassenaarse Slag, vlak bij Hotel Bijhorst dat nu Hotel Den Haag-Wassenaar heet. Daar ben ik samen met mijn broers en zussen opgegroeid. Die plek heb ik uitgekozen voor onze nieuwsjaarsduik. Ieder jaar zijn er wel weer een stuk of dertig familieleden die net zo gek zijn als ik om het ijskoude water in te gaan. Ik had alleen niet gedacht dat het zó koud kon zijn. De eerste keer vroren onze voeten er bijna af. Maar als je vervolgens samen warme chocolademelk drinkt om weer op te warmen, ben je vooral blij en trots. Helemaal omdat je dit als familie met elkaar doet.’

Nadat de warme chocolademelk je weer heeft opgewarmd, ben je vooral blij en trots