‘Ik ben echt een ochtendmens, hoe vroeger hoe beter. Daarom werk ik ook liever overdag dan in de avond. Rond 9 uur begin ik aan de spoelmachine in de keuken. En als het nodig is, help ik de koks ook weleens mee met de mise-enplace taken. Dan leer ik dat ook weer. Dat maakt het werk heel afwisselend. Ik werk in het hart van het bedrijf: de keuken. Iedereen loopt daar in en uit en maakt een praatje met elkaar. Met mijn collega’s heb ik dan ook de hele dag door contact, dat is heel gezellig. Zij voelen echt als familie. Daarom wilde ik vorig jaar graag iets heel persoonlijks met hen delen. Ik ben namelijk in transitie van vrouw naar man. Het is een intensief traject, en ik vind het belangrijk dat mijn collega’s daarvan op de hoogte zijn. Ik heb het in eerste instantie tegen mijn leidinggevenden verteld. Zij reageerden heel positief en ik voelde me erg gesteund. Even later heb ik een videoboodschap geplaatst in onze Van der Valkappgroep waarin ik het een en ander uitleg. Daar werd ook heel erg goed op gereageerd door alle collega’s. Ik heb alleen maar positieve reacties ontvangen. Dat voelt ontzettend fijn. Het zegt wat mij betreft echt iets over de bedrijfscultuur van Van der Valk. Sommige collega’s zijn natuurlijk nieuwsgierig hoe zo’n traject eruitziet. Dat begrijp ik heel goed. Ik sta altijd open om hun vragen te beantwoorden. Ik ben heel dankbaar voor al die lieve mensen om me heen. Het werken hier in het hotel voelt dan ook als een warm bad.’

Hier werken voelt als een warm bad

'Alweer een tijd geleden, in november 1994, ben ik gestart bij Hotel Nuland-’s-Hertogenbosch als ontbijtkok. Helaas kreeg ik in 2011 een burn-out. Gelukkig kon ik wel in het hotel blijven werken, maar dan op een andere functie, namelijk in de spoelkeuken. En daar heb ik het nog steeds erg naar mijn zin. De meeste collega’s zijn blij als alles weer fris en schoon is. Dat is natuurlijk heel fijn en geeft voldoening. Ik ben zelf een erg opgeruimd type; ik heb altijd de opruimkriebels. Sociale hygiëne vind ik heel belangrijk, voor gasten, collega’s en ook voor mijzelf. Een fijne bijkomstigheid van mijn werk is dat ik nooit mijn wekker hoef te zetten, want ik start om 14 uur. Ook hoef ik thuis niet te koken; in de pauze eet ik samen met mijn collega’s een maaltijd die door de koks is bereid. En als er in de keuken een foutje wordt gemaakt met een bepaald gerecht, mogen wij dat opeten! Ik heb weleens voor de grap gezegd: “Jullie mogen vaker fouten maken, haha!” Ik ben slechthorend en als ik met een nieuwe collega ga kennismaken, leg ik altijd eerst even uit hoe ze het best met mij kunnen communiceren. Dat is natuurlijk net even anders dan anders. Wanneer iemand mij aankijkt kan ik liplezen, dus dat gaat prima. Schreeuwen heeft in elk geval echt geen zin. Ik zeg ook vaak: “Mijn oren zijn kapot, maar verder ben ik gewoon een mens als ieder ander!'

‘Ik ben begonnen in de housekeeping van het hotel. Daar had ik het naar mijn zin, maar het was lastig te combineren met een oppas vinden voor mijn kinderen. Met drie kleine jongens thuis, Lodewijk (4) en de tweeling Floris en Reinier (2), heb ik het als alleenstaande moeder best druk en probeer ik het allemaal zo goed mogelijk te plannen. Een hele goede vriend van mij past gelukkig graag op, maar hij kan alleen in de avonduren. Vandaar dat ik ben geswitcht van housekeeper naar afwasmedewerker; nu werk ik avonddiensten, dus dat is perfect. Voordat ik bij Van der Valk werkte, was ik werkzaam in de bouw. Iets heel anders, maar het is bij allebei hard werken. Ik werk graag met mijn handen en houd van aanpakken. Dat komt hier in de keuken goed van pas. Wanneer ik om 16 uur start, staat het aanrecht meestal helemaal vol met kopjes en schoteltjes. Die ruim ik meteen op, want ik houd echt van structuur en een opgeruimde werkplek. Dus wat dat betreft hebben ze aan mij een goede! Het druk bezig zijn in deze baan vind ik het fijnst aan mijn werk. Heel even werkte ik in de housekeeping én in de afwas. Dat was best zwaar. Op een dag was ik ontzettend moe doordat ik een hele slechte nacht had gehad, omdat mijn kinderen veel wakker waren. Na het werk liep ik naar mijn kluisje om mijn spullen te pakken. En ineens zag ik dat alle kluisjes openstonden! O nee, dacht ik, alles is weg! Mijn autosleutels lagen in het kluisje en ik dacht dat ze waren verdwenen. Ik raakte in paniek. Mijn manager dacht: wat gebeurt hier allemaal? Uiteindelijk bleek dat er één kluisje wél op slot zat; mijn kluisje… Door de vermoeidheid zag ik het gewoon allemaal niet meer. Gelukkig was er uiteindelijk niets aan de hand. Echt paniek om niets dus. We hebben er achteraf gelukkig nog wel om kunnen lachen.’

Ik heb altijd de opruimkriebels